درباره وعده‌هایی که پس از بازگشت آرامش به دانشگاه فراموش شد
محمد بهرانوند ؛ عضو شورای مرکزی انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف
این‌گونه آغاز کنم که دانشــگاه از جامعه جدا نیست و دانشجویان همانند افراد دیگر جامعه شــهروندان این جامعه هستند و واکنشــی که انجام می‌دهند، دقیقاً به‌خاطر مشاهداتی است که در جامعه داشـته است و این از جامعه جدا نیست. این انتظار که رفتار دانشجو و نحوه کنش‌گری این قشر باید جدا و عاقلانه‌تر باشد، فکر اشتباهی نیست اما اینکه دریک تجمع یا اعتراضی فقط فحش‌ها و هتاکی‌ها را بزرگ کنیم و به ریشه اعتراض توجــه نکنیم، پاک کردن صورت مساله و فرار از مسئولیت است. از آنجایی که قشر دانشجو قشــر دانش‌آموخته جامعه است از خشونت پرهیز می‌کند اما نمی‌تواند چشمش را به روی دردهای جامعه ببندد.
دانشجو ملاحظاتی مثل خانواده یا شغل را ندارد و در نتیجه با فراغ بال بیشتری به اتفاقات واکنش نشان می‌دهد. متاسفانه با رویکردهای جدید دولت و البته ادامه رویه‌های غلط پیشین دیگر امیدی به اصلاح در جامعه دانشگاهی دیده نمی‌شود. البته همانطور که در سطح نخبگانی کشور یک طرح و راهبرد جامع برای حل معضالت کشور مشاهده نمی‌شود بین دانشجویان نیز سردرگمی و پراکندگی نظرات زیاد است. این ضعف سیاسی و تشکلی ماحصل تهدیدها، بازداشت‌ها و تمامیت‌خواهی یک تفکر اقلیت است که در ۴۰ سال هم در سطح کشور هم در سطح دانشگاه اتفاق افتاده است. شکل گرفتن یک گفتمان جدید برای برون‌رفت از این شرایط مستلزم برگزاری جلسات و آزادی بیان و اندیشه است. در همین اتفاقات اخیر دانشگاه از ما تقاضای برگزاری برنامه های سیاسی می‌کرد و تضمین می‌داد که به هر مهمانی مجوز می‌دهد اما با کم شدن شعله اعتراضات به چند برنامه ما مجوز ندادند.
متاسفانه نظام جمهوری اسلامی و کلیه نهادهایش مانند دانشگاه،زمانی گفت‌وگو و نقد برایشان بااهمیت می‌شود که دیگر دیر شده و صرفاً از این جلسات برای آرام کردن و خالی کردن دانشجویان اسـتفاده می‌کنند. همین شده که دیگر کسی رغبتی به تریبون‌های آزاد یا دیدار با مسئولان کشور ندارد و صرفاً این جلسات را به‌عنوان ژست آزادی بیان می‌بینند که البته بی‌راه هم نیست. امیدوارم رویکرد مسئولان دانشگاه عوض شده تا ما بتوانیم با دعوت نخبگان و برگزاری جلسات آزاداندیشی به دور از تهدیدهای انضباطی هم سطح سواد خود را ارتقا ببخشیم و هم به جامعه جهت‌دهی درست‌‌تری داشته باشیم.
کمی هم به اوضاع فعلی دانشگاه بپردازم؛ طبق صحبت‌ها و گفت‌وگوهایی که با دانشـگاه داشتیم، بنا شد که تمامی دانشجویان مورد عفو عمومی قرار گیرند و دانشــگاه پس از یک دوره ناآرامی فصل جدیدی از تعامل با دانشجوهایش را آغاز کند. شــورای دانشگاه که متشکل از اساتید خوشنام دانشگاه است، منشـوری تهیه کرد که این تضمین را به دانشــجویان می‌داد که اگر رفتار خلاف قانونی از آنها سر نزند تمام حکم‌های کمیته انضباطی را لغو می‌کند. دانشجویان مطابق این قرار و بنا بر اعتمادی که به اساتید داشتند به منشور عمل کردند اما دانشگاه نه‌تنها به وعده‌های خود مانند دادن مجوز به تجمع‌ها و برنامه‌های انجمن عمل نکرد بلکه حکم‌های کمیته را در شــورای تجدیدنظر تایید و اجرا کرد. حال این سوال مطرح می‌شود که هیات رئیسه‌ای که برای آرام کردن اوضاع تمام اعتبار اسـاتید خوشنام و مقبول دانشجویان خودش را اینچنین هدر داده اگر در آینده دوباره دانشگاه شاهد اینچنین شلوغی‌هایی باشد چگونه می‌تواند اعتماد دانشجویان را کسب کند؟
همچنین نباید حکم‌های دادگاه دانشجویانی که به قید وثیقه آزاد بودند را از یاد برد. اینکه به محض ساکت شدن دانشگاه‌ها که به‌لطف وساطت اسـاتید بوده این اقدامات علیه دانشجویان اجرا شود، دست دانشگاه را در اعتراضات بعدی خالی‌تر خواهد کرد. در حال حاضر، دانشگاه فضایی کاملاً متفاوت از آنچه را در سه ماه قبل شاهدش بودیم، تجربه می‌کند. آرام شدن محیط دانشگاه بعد از ســاکت شدن خیابان‌ها اتفاق چندان عجیبی نبود. اما دوباره عدم صدور مجوزها آغاز شده است. به هر صورت در حوادث اخیر و مشــکلاتی که دانشجویان این مدت با آن دست‌وپنجه نرم می‌کردند مانند ممنوع‌الورودی‌ها، همزمان که دوران ســختی بر ما تحمیل شد اما تجربیات جالبی نیز در اختیار ما قرار داد. ما در این دوران یاد گرفتیم که در کنار اعتراض باید زندگــی کنیم و در کنار زندگی نباید لحظه‌ای از اعتراض برای گرفتن حق طبیعی خود دست برداریم.
دیدگاه خود را بنویسید