غریب مهم‌ترین و پرهزینه‌ترین فیلم جشنواره بود که باید از نو تدوین شود

فیلم «غریب» را شاید بتوان مهمترین فیلم جشنواره امسال دانست که به سختی به روزهای آخر رسید. محصولی از سازمان سینمایی اوج که هم فیلم پرهزینه‌ای است و هم درباره یکی از فرماندهای مهم سپاه که حساسیت زیادی هم پیرامون او وجود دارد. غریب قرار است درباره سردار شهید محمد بروجردی باشد. این فیلم درست پس از ۴۰ سال از شــهادت محمد بروجردی ســاخته شــد. ۴۰ سال فاصله زیادی برای به تصویر کشــیدن پرتره یک شــخصیت مهم نیست. هنوز بسیاری از هم‌رزمان او در قید حیات هستند و به‌اندازه کافی می‌توانند درباره تصویر واقعی این سردار ابراز نظر کنند. اما آنچه از فیلم برمی‌آید، این است که نویسنده تلاش کرده، برداشت امروزی از این کاراکتر ارائه دهد که به شـرایط امروز جامعه بیشتر نزدیک است تا موقعیت زمانی آن دوره. با اینکه لطیفی تلاش کرده در کارگردانی تصویری مهیج و دلهره‌آور از دورهای که روایت می‌شود ارائه دهد اما اشکالات مربوط به فیلمنامه و ریتم کند و ایستای بسیاری از بخش‌های فیلم،کارگردان را هم محدود کرد تا نتواند فیلمی مناسب زمانی که قصه در آن روایت می‌شود، بسازد. تصور کنید، قصه در روزهایی به تصویر ‌کشیده می‌شود که کردستان محل آشوب، نزاع و درگیری میان گروه‌ها مختلف با نیروهای سپاه است. گروهک‌ها درصدد تصرف کامل شهر هسـتند و جنگ میان آنهـا و نیروهای سپاه درمی‌گیرد. آن وقت در این میان شهید بروجردی مدام از این‌سو به آن‌سو می‌رود، در پی گفتوگو است، پشت سر یکی از معترضان به خود نماز می‌خواند، سوی دیگری از شهر، سرکرده گروهک‌ها در حال کشتار مردم شهر، نیروهای سپاه و مخالفان خود است. آدرنالین تماشاگر با تماشای فعالیت‌های سرکرده گروهک مخالف با بازی خوب مهران احمدی بالا می‌رود و آن وقت بروجردی بدون اینکه کار مهمی انجام دهد حتی تعقیب او را هم رها می‌کند و مشغول صحبت با فرمانده ارتش می‌شود تا به تحسین او بپردازد! مهمترین مشکل غریب تشتت و پراکنده‌گویی در داســتان است که اگر قرار اســت به فیلمی قابل قبول و مهم تبدیل شود باید دوباره از نو روی میز تدوین ساخته شود.بسیاری از سکانس‌هایش به دور ریخته شد و روایتی سرراست، منسجم و قابل فهم از یک سردار شهید نخبه و مهم تحویل تماشاگر داده شود.